Ik schrijf deze post, omdat het ik met allerlei gedachten zit die ik kwijt wil. En ik schijf deze post in het Nederlands, omdat dit iets belangrijks is en ik mezelf dus goed wil uitdrukken en dat lukt niet altijd in het Engels.
Voor degenen die het nog niet weten: nadat ik mijn bachelor Journalistiek behaald heb, ben ik begonnen aan de studie Archeologie aan de Universiteit van Gent. Ik heb daar altijd van gedroomd en mijn ouders gaven mij de kans om die studie aan te vangen, dus ik heb die kans ook met beide handen gegrepen. Spijtig genoeg merkte ik tijdens het schooljaar dat deze studie toch niet echt iets voor mij was. Leren over oude culturen boeide mij enorm, maar het wetenschappelijke dat er onvermijdelijk aan verbonden was, was niet zo mijn ding. Na een heel jaar lang tegen dat gevoel - en ook tegen mijzelf - te vechten, gaf ik het op. Het was niets voor mij en ik moest mij daarbij neerleggen. Het heeft geen zin om iets te doen, waar ik mij niet goed bij voel. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Deze beslissing was heel zwaar voor mij. Ik dat dat Archeologie mijn droom was, mijn doel was in het leven, en ineens viel dat weg. Ik lag in de knoop met mijzelf en wist niet meer wat ik moest doen met mijn leven. Ik moest een nieuw doel zien te vinden. Ik heb een hele lange tijd gezocht naar een studie waar ik mij wel goed bij zou voelen en waarvan ik dan ook later mijn beroep wil maken. En ik ben uitgekomen bij de richting Beeldende Vormgeving aan Sint-Lucas in Gent. Ik heb mijn toelatingsexamen gedaan en ik ben geslaagd. Ik mag dus op 23 september beginnen aan deze studie. Ik heb er een goed gevoel bij en ik heb er ongelofelijk veel zin in om eraan te beginnen. Natuurlijk ben ik nog altijd bang dat ik weer een verkeerde keuze heb gemaakt of gewoon dat het mij niet zal lukken, dat ik niet creatief genoeg zal zijn. Je moet weten dat ik in het verleden al vaak te horen heb gekregen dat ik te verlegen ben, te fel in mijn schulp zit en daarom zijn er al zoveel kansen uit mijn handen geglipt. Gewoon omdat de mensen mij onmiddellijk afrekenen daarop, zonder mij een kans te geven. Om het met een spreekwoord te zeggen: "een boek beoordelen op zijn cover." Dat is wat er keer op keer bij mij gebeurt. En ik haat dat! Uit de grond van mijn hart, ik haat dat! Ja, ik ben verlegen. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik iets niet kan. Als ik iets moet doen, dan doe ik dat gewoon! Zo simpel. Ik kan het, daar ben ik zeker van. Ik wil vind het gewoon super irritant dat de mensen niet in mij geloven en mij geen kansen geven. Omdat het mij al ontelbare keren in voorgevallen, had ik zo veel schrik dat het opnieuw zou gebeuren bij mijn toelatingsproef van de richting Beeldende Vormgeving. Dat de proffen mij direct zouden afrekenen op mijn persoonlijkheid en mij daarom geen kans zouden geven. Gelukkig is dat niet gebeurd! En daar ben ik hen ongelofelijk dankbaar voor. Ze hebben mij eindelijk een kans gegeven en daar ben ik zo blij om. Ondanks dit alles zijn er nog altijd mensen die niet in mij geloven, die denken dat ik het niet ga kunnen. Wel, aan hen, ik kan het godverdomme! En ik mag mij niet naar beneden laten halen door die mensen. Het zal moeilijk zijn om tegen hen te vechten, om hen buiten te sluiten en in mijzelf te geloven, maar ik ga zo hard mijn best doen, zo hard werken om hen het tegendeel te bewijzen. Dit is iets wat ik kan en wat ik heel hard wil. IK KAN DIT! En ik zal het bewijzen. "You're gonna hear me roar", zoals Katy Perry het zo mooi zingt. Dat liedje heeft mij trouwens zo erg geholpen! Na al die kansen die ik ben misgelopen door mensen die niet in mij geloofden, ben ik er sterker uitgekomen. "They held me down, but I got up!" Thanks Katy Perry!
Maar dat is niet waarom ik aan deze blogpost ben begonnen. Ik zag onlangs de film 'Mona Lisa Smile'. Een film die zich afspeelt tijdens de jaren 50. Een tijd waar er van de meisjes verwacht werd dat ze zo vroeg mogelijk trouwden en een gezin stichtten en daarna voor hun man en kinderen zorgden. Er werd van hen verwacht dat ze geen ambities hadden. Ze mochten naar de universiteit gaan, maar daarna werden ze gewoon huisvrouw. Ze moesten de traditie verderzetten van hun voorouders. En de meesten deden dat dan ook, gewoon omdat dat hetgeen was wat van hen verwacht werd.
Gelukkig blijft er de dag van vandaag niet veel meer over van deze traditie. Maar ondertussen heeft er zich al een nieuwe traditie in ons samenleving genesteld nl. na school ben je veronderstelt om te gaan werken, een eigen huis/appartement te kopen en een gezin te stichten. Waar ik mij vooral aan erger is het eerste gedeelte van deze zogenaamde traditie: na het studeren gaan werken. De laatste tijd krijg ik nogal veel opmerkingen in de trend van: 'nog studeren? Wanneer ga je gaan werken? Wordt het niet eens tijd om te stoppen en je verantwoordelijkheden van het leven op te nemen?' Ik wil hier niemand beledigen en ik heb niets tegen mensen die dat wel doen nl. die na het middelbaar of na het behalen van hun diploma onmiddellijk gaan werken, maar dat ben ik niet! Ik vind dat het leven meer is dan deze traditie in ere te houden. Ik studeer nog omdat ik later een job wil uitoefenen dat ik leuk vind, waar ik van hou en waar ik elke dag met plezier voor wil opstaan. Ik ben niet iemand dat het leven helemaal uitstippelt. Ik dein mee op de flow van het leven. Als ik kansen krijg, ga ik die ook nemen. Simpel als dat. Je kan het leven niet voorspellen. Dat is juist het leuke eraan. Ik heb van mijn ouders de kans gekregen om een studierichting te zoeken waarvan ik later mijn beroep wil maken. En daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor! Als deze studie afgerond is, dan zal ik wel gaan werken, maar er is absoluut geen haast bij. Je moet al de rest van je leven werken, waarom nu nog niet even genieten van de vrijheid die je hebt als student, als je dan toch die kans krijgt? Dat is wat ik nu doe. Ik studeer nog, en dat nog tot mijn 24ste. ZEKER! Mijn leven is niet zo aan het verlopen zoals ik mij had ingebeeld, maar dat heb ik ondertussen al lang aanvaard. En natuurlijk ben ik bang dat het leven aan mij voorbij zal gaan nu ik nog op de schoolbanken zit, of dat ik andere kansen zal missen. Maar so be it! Ik heb hiervoor gekozen en ik ben blij met mijn keuze! Ik kan daarna nog altijd gaan reizen en ik kan daarna nog altijd kinderen krijgen en ik kan daarna nog altijd een eigen appartement kopen. Er is geen haast bij. Deze dingen zullen er nog altijd zijn als ik afgestudeerd ben. Maar eerst deze studie afmaken zodat ik later werk vind waarvan ik hou! Dat is nu het belangrijkste. Voor mij dan toch.
Met deze post wil gewoon duidelijk maken dat het niet erg is om van deze traditie af te wijken. Het leven is veel meer dan traditie en regels en doen wat er van jou verwacht wordt. Doe waar je zin in hebt, volg je buikgevoel, volg je hart, ook al botst dat met deze traditie! Fuck it en fuck wat andere mensen denken! Het leven is veel te kort om ongelukkig te zijn en je dingen te beklagen. Just do it. Live. Be Happy! Het leven is een rollercoaster en ik had het niet anders gewild.
Nogmaals, met deze post wil ik niemand beledigen. Ik druk hier gewoon mijn mening uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten