Ik wil wenen. Ik weet niet waarom, maar ik wil
wenen. En het komt niet. Het zit vast. Ik zit vast. Mijn gedachten buitelen in
mijn hoofd. Ik voel mij slecht en dan weer blij en ik weet niet waarom. Ik ben
zo moe. Ik wil zo graag rust. Rust in mijn hoofd. Weten wat ik wil. Het is zo
moeilijk. Zo verdomd moeilijk. Soms voel ik mij alleen en dan voel ik mij
waardeloos. Dan heb ik het gevoel dat iedereen zo goed op weg is in het leven
en dat ik achterblijf. Als enige. Dat ik ter plaatse trappel en niet vooruit
geraak. Ik wil zoveel dingen doen, zoveel bereiken en ik weet niet hoe ik eraan
begin. Soms vraagt het leven het beste van mij, soms kan ik gewoon niet meer.
Dan wil ik liggen en niets meer doen. En dan voel ik mij weer schuldig dat ik niets
doe. Alles moet snel snel snel. Snel leven. Snel beslissen. Snel is niet mijn
ding.
En dan plots, wanneer ik het niet besef, word
ik overdonderd door de schoonheid van dit leven. Van de kleine dingen. Die doen
het hem. Mijn geluk seconden. Zo noem ik ze, want het zijn slechts enkele
seconden. Puur geluk. Volledige stilte op een drukke baan zodat ik mijn eigen
voetstappen hoor, de prachtige kleuren van een aankomende storm, lezen in het gras,
de geur na een regenbui, alleen thuis zijn en dansen in de keuken. Oh, wat is
het leven schoon. Soms vergeet ik dat, omdat ik weer te veel aan het denken
ben. Mijn hoofd, wat doe je mij aan. Hoe krijg ik je stil? Hoe krijg ik mijzelf
stil, want mijn hoofd dat ben ikzelf.
Leven, wat ben je toch mooi. Ik moet meer
genieten van jou. Van de hoogtes en ook van de laagtes. Van alles. Dat ik mij
later niets kwalijk kan nemen. Want daar denk ik soms aan, aan later. Weeral
denken. Ik wil mij niets beklagen. Dus ik wil leven, echt leven. Mijn hart
vullen, mental pictures maken, lachen, liefhebben, genieten, genieten,
genieten. En mijzelf zijn. Vooral mijzelf zijn. Ik kom er wel. Denk ik. Hoop
ik.
Nu ween ik, nu komt het. Het komt en ik ben
blij.
