Ik weet niet zo goed hoe ik aan deze blogpost moet beginnen zonder met de deur in huis te vallen, dus dan doe ik dat maar: ik ga naar Nieuw-Zeeland. Voor een jaar. Alleen. Met het Working Holiday Visa op zak ga ik daar rondreizen en werken om al dat reizen te betalen. 9 november stap ik op het vliegtuig en dan kan het avontuur beginnen.
Ik heb letterlijk een jaar lang getwijfeld of ik dit wel wou doen. Eigenlijk wist ik al heel lang dat ik dit wou doen, maar ik miste de moed om het ook ECHT te doen. Ik zag veel mensen vertrekken voor verre, lange reizen en ik dacht altijd: "wauw, ik wil dat ook doen". Maar op de één of andere manier zag ik het mijzelf nooit echt doen. Het was als iets surrealistisch. Het was enkel besteed aan andere mensen. Ikzelf zou het nooit doen. Het paste niet bij mij, bij wie ik was/ben.
Natuurlijk was dat een waanbeeld van mijzelf, iets dat ik in mijn hoofd had gestoken. Ook ik kon beslissen om een verre en lange reis te maken en het ook echt doen, alleen durfde ik die beslissing nooit te nemen. Ik was bang voor alles. Ik ben nog altijd bang voor alles, maar ik heb besloten dat die angst mij niet meer mag tegenhouden van de dingen die ik echt wil doen in het leven. Mijn leven. Dus na lang twijfelen, na verschillende aanmoedigen van mijn vrienden en een emotionele speech van mijn mama, heb ik dan toch mijn ticket geboekt. Wat mij altijd heel surrealistisch voorkwam, ga ik nu zelf doen en ik ben petrified as shit. Bang dat het geen naam heeft. Ik heb geen plan, ik weet niet wat mij te wachten staat en ik weet niet of ik het volhoud, maar wat heb ik er o zo'n zin in! Ik ga het echt doen! Hoe zot is dees? Ik ben degene die al meer dan twee jaar de quote "LIVE" aan mijn muur heeft hangen, het wordt tijd dat ik dat ook eens ga beginnen te doen. Beter laat dan nooit.
Als ik 's avonds in mijn bed lig komt het besef soms ineens heel hard aan en dan heb ik het weer even moeilijk. Want het is ook echt wel moeilijk. Ik laat hier alles achter gedurende een jaar. Ik ga mijn hond niet zien opgroeien, ik ga mijn zus niet zien afstuderen, vrienden zullen misschien nieuwe vriendjes krijgen, trouwen, baby's krijgen, een huis kopen en gedurende dit alles zal ik in het buitenland zitten en alles van op een afstand moeten volgen en dat doet best pijn. Maar deze dingen mogen me niet tegenhouden om die lange, verre reis te maken waar ik al zo lang naar verlang. Dus ik moet me vermannen en vooral aan het positieve denken: aan het avontuur, de mensen die ik zal ontmoeten, het onbekende, het niet plannen, het loslaten. Ik heb dat nodig. Eens alles loslaten. Na zeven jaar studeren en het plan volgen, wil ik eens geen plan volgen en het gewoon allemaal op mij laten afkomen en zien waar ik uitkom. Dat zou fijn zijn. Heel fijn. En ik moet het nu doen: ik ben net afgestudeerd, ik heb geen werk, er wacht niemand op mij en ik ben bijna 25 - de ideale leeftijd om eindelijk eens uit mijn schulp te kuipen. Go me! (haha)
Voila, dit wou ik eigenlijk vertellen. De kogel is door de kerk. Caro vertrekt op avontuur :)
Aan al diegenen die mij willen komen bezoeken: wees welkom. Aan al diegenen die tips hebben: wees welkom. En aan al diegenen die mij nog een bemoedigend woordje wil zeggen: wees vooral heel welkom!
Caro, out.
PS: voor diegenen die het willen weten, ik vertrek met WEP. Een Brusselse organisatie die grotendeels het papierwerk regelt en zij hebben in Nieuw-Zeeland een lokale partner waar ik op kan terugvallen als ik bv. geen werk of logement vind. Deze partnerorganisatie helpt me ook met het openen van een bankrekening en het aanvragen van een tax nummer. Voor de rest sta ik er alleen voor.
