Ik wil deze post al een tijdje schrijven, maar ik weet niet goed hoe ik eraan moet beginnen. Het gaat over gevoelens weet je, en het is altijd moeilijk om gevoelens onder woorden te brengen. Maar ik vind het belangrijk om dit eens van allemaal op te schrijven. Een soort van overzicht voor mijzelf. Hier gaat ie.
Ik vind het heel leuk om naar programma's te kijken zoals Ten Oorlog, Heylen en de Herkomst, Via Annemie, enzovoort, ... En elke keer stel ik mij de vraag of misschien eerder de gedachte: die presentatoren ontmoeten zoveel mensen, deze mensen vertellen hun verhaal, in sommige/meeste gevallen leven ze een tijdje samen met die mensen en dan opeens boef, het is gedaan, iedereen gaat weer zijn eigen weg. Is het dan niet moeilijk om die mensen achter te laten, wetende dat je de meeste van hen nooit meer gaat zien? Je hebt die mensen leren kennen, je hebt een kijkje in hun ziel genomen en van de ene dag op de andere moet je ze loslaten. Ik heb mij altijd afgevraagd of dat niet moeilijk is voor die presentatoren, of voor de mensen in het echte leven. Ik weet dat dat de normale zaak van doen/leven is, maar ik heb het daar ongelooflijk moeilijk mee, om mensen die ik heb leren kennen, zomaar los te laten, alsof het niets is. Ik weet heus wel dat die mensen voor altijd in ons hart en gedachten zitten, maar toch. Wetende dat je de meeste van hen nooit meer gaat zien, terwijl je ze toch wel goed hebt leren kennen. Ik weet het niet. Misschien denk ik daar te veel over na. Ik weet niet of jullie daar al over hebben nagedacht, waarschijnlijk niet, maar ik vind afscheid nemen een zeer raar iets. Ik moet altijd denken aan een zinnetje uit een of andere film: "We touched their lives en they touched ours." Ik kan het niet beter zeggen. De mensen die wij ontmoeten "raken" ons leven aan en wij dat van hen. Zij nemen iets van ons mee en wij iets van hen. We houden dat vast en wanneer het tijd is, geven we dat door. Het klinkt allemaal heel cliché, maar zo voelt het wel voor mij. Ik ben net naar Canada geweest en heb daar gedurende twee weken constant, 24 op 7, samengeleefd met 11 andere mensen. Ik heb die mensen leren kennen, ik heb hun verhaal leren kennen, ... En na twee weken moet je die mensen loslaten. Iedereen neemt weer zijn eigen leven op, een leven waar je het merendeel van de tijd niet meer zo intens bij betrokken zult zijn dan tijdens die twee weken, twee weken waar we lief en leed met elkaar gedeeld hebben. En dat is raar en dat doet best een beetje pijn. Bij mij dan toch. Ik weet heus wel dat er nog reünies zullen komen etcetera, dat ik ze nog zal zien, maar eigenlijk leven ze hun leven zonder jou en moet je ze loslaten, moet je constant afscheid nemen. Nogmaals: ik weet dat dit deel uitmaakt van het leven, dat het niet anders kan, maar heel vaak vraag ik mij af hoe het op dit moment gaat met de mensen die ik ooit, ergens in mijn leven, ontmoet heb. Ook al was het maar even. Zoals de Belgische vrouw aan het onthaal van het Arches Nationaal Park in Moab, Utah. Onze raftbegeleider op de Colorado River of Karin, onze raftbegeleider in Canada, de meneer die ons rondreed in zijn jeep in Moab op de Devils Back, de oude man in Brussel die spelend op zijn gitaar iedere voorbijganger blij maakte, enzovoort, ... Ik hoop dat ze allemaal een fijn leven hebben. Echt waar. Met heel mijn hart. Soms wou ik dat ik ze nog eens kon zien, hen kon spreken, maar dat gaat niet en dat vind ik soms moeilijk om te aanvaarden. Maar that's life! Ik zou zeggen: move on Caroline, move on!
Voor mijn Canadavriendjes: tot op de reünie!
