Ik heb al even niets meer van mijzelf laten horen en daar moest dringend eens verandering in komen. Wel, ik vertoef nog steeds op Haunui Farm. Nog voor twee weken. De komende twee weken gaan druk worden, drukker dan normaal, want het zijn de 'sales'. Gedurende deze week worden de meer dan 70 jaarlingen - dus paarden van één jaar ;) - verkocht. Dat betekent: opstaan om 5 uur in plaats van om 6 uur en nog langere dagen dan we nu doen. Vermoeiend, maar dat is ook kassa kassa denk ik dan. Hoe meer werken, hoe meer centjes en dat is goed voor mij :) Ik kijk best wel uit naar de 'sales', het gaat vermoeiend worden - zoals ik al zei - maar ik denk dat het best wel leuk gaat worden. We zullen zien hoe ik erover denk wanneer alles afgelopen is.
Mijn armen staan vol met blauwe plekken van alle colts - jonge hengsten - die mij bijten. Elke avond kom ik thuis met zeker twee nieuwe blauwe plekken. Ik denk dat ik ondertussen ook al zeker 5 à 6 kilo ben afgevallen. Aan mijn eetpatroon zal het wel niet liggen. Ik eet hier meer frietjes en meer Nutella dan thuis, hahaha. Maar je loopt hier zo veel over en weer, dat je al snel aan een aantal kilometers per dag komt. Al mijn broeken zijn dus te groot. Mijn jogging moet ik zelfs oprollen over de broekrand. Als ik dat niet doe, dan valt ze gewoon af, hahahaha.
Ik ga de mensen hier missen als ik hier weg ben. Afscheid nemen is iets waar ik echt niet goed in ben. Vooral als je weg bent van thuis en je ergens helemaal alleen bent. De mensen die je ontmoet op een bepaalde plaats worden een beetje familie en dan valt die familie opeens weer weg en dat is elke keer moeilijk. Ik kijk er dus niet echt naar uit, hoewel ik er wel naar uitkijk om eindelijk te beginnen met reizen.
Met mij gaat alles dus goed, met Berta - mijn geliefde auto - gaat het dan weer niet zo goed. Berta is stuk en kan niet meer gemaakt worden. Motor kapot en Caro moet een nieuwe auto kopen. Nou ja, niet moeten, maar wel graag willen. Brute pech! Ik ga niet te veel uitweiden over hoe en wat. Ik moest dus op zoek naar een nieuwe auto. Wie mij kent, weet dat wanneer iets niet volgens plan loopt, dat stress en paniek bij mij teweeg brengt. Ik ben hier alleen en er was - in mijn ogen - iets ergs gebeurd. Ik moest een oplossing vinden en liefst zo snel mogelijk, want in minder dan een maand moest/moet ik hier weg. Zucht. Na veel over en weer gestuur via Whatsapp met mama en papa en veel gejammer, heb ik mij proberen te herpakken. Ik zeg proberen, want ik het begin lukte dat nog niet zo goed, hahaha. Soms heb ik het nog moeilijk.
Maar dus, na twee weken heb ik eindelijk een auto gevonden. Ik moet hem wel nog ombouwen tot een echt backpackers van. Dus zetels eruit en het bed dat in Berta stond, samen met de gordijnen en alle andere spullen in de nieuwe auto zetten. Fingers crossed dat het bed past en dat alle in orde geraakt voor ik hier weg moet binnen twee weken. De auto is nog niet in mijn bezit, maar dat moet de komende week wel in orde komen. Eens ik de auto heb, volgen de rest van de stappen die ik nog moet ondernemen. Dat is hoe ik het momenteel probeer aan te pakken: stap per stap. Als ik dat niet doe, begin ik weer veel te veel na te denken en te panikeren over alles wat ik nog in orde moet brengen en dan ben ik weer verloren. Het is een proces dat eeuwig blijkt te duren bij mij. Kalm - paniek - kalm - paniek, etc. Ik kan in één uur van het ene naar het andere gaan. Vermoeiend. En ik ben de enige die er iets aan kan doen en daar heb ik het moeilijk mee. Ik had dat besef al langer, maar thuis was er altijd wel iemand die mij op de één of andere manier gerust kon stellen. Hier moet ik het allemaal alleen doen en dat is echt heeeeel moeilijk voor mij. Het begint stilaan te komen, maar er is nog een lange weg te gaan.
Voor ik naar Nieuw Zeeland vertrok, las ik het boek Factor 25 - het eerste boek van Eva Daeleman. Dat boek gaat over haar solo reis naar Viëtnam en Thailand. Zij had het soms ook moeilijk en wanneer ze in een soortgelijk situatie als mij terecht kwam - dus wanneer iets niet volgens plan verliep - dan had ze het volgende mantra in haar hoofd. AKAG! Alles komt altijd goed. Ik draag het al met mij mee sinds het begin van mijn reis, maar ik had sinds nu nog niets voorgehad waarvoor ik dit mantra kon gebruiken. En guess what: alles komt uiteindelijk altijd goed. Het moment dat ik stopte met piekeren en panikeren, viel alles vanzelf op zijn plaats!
Wat ik ook geleerd heb, is dat je met mensen moet praten. Thuis praatte ik alleen met mijn familie over wat mij dwars zat of wanneer ik een probleem had. Hier was het niet echt een optie om het voor mijzelf te houden, want ik ben hier alleen en ik had hulp nodig. Ik kon dit niet helemaal alleen. Dus ik begon met mensen te praten over wat er gebeurd was en iedereen kende wel iemand die mij verder kon helpen. Hierdoor had ik steeds meer opties, wat altijd welkom was.
Uit deze vervelende situatie heb ik dus wel het één en ander geleerd. Of dat denk ik toch ;) Het is alleen jammer dat het gebeurd is. Het geld dat ik hier verdien, was bestemd voor mijn reis en niet om een nieuwe auto te kopen. Maar het is wat het is en ik moet er het beste van maken. Ik ben nog niet klaar om weer naar huis te trekken.
Door heel deze situatie is de heimwee wel geminderd. Ik was gefocust op iets anders dan thuis. Misschien was dat wel de reden waarom dit alles gebeurd is. Alles heeft namelijk een reden. Dat heb ik geleerd van mijn mama. En ik denk dat het waar is.
Hier zijn wat foto's van mijn Nieuwjaarstrip naar Rotorua. Berta ging kapot op de terug weg naar huis.
Tot de volgende en fingers crossed dat alles op tijd in orde geraakt zodat ik eindelijk aan mijn reis kan beginnen!
Liefs,
Caro x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten