Maar laat mij beginnen bij het begin.
Op 11 november om 5.40u kwam ik aan in Auckland Airport en het eerste wat mij opviel aan Nieuw Zeeland was de geur. Een overheerlijke geur die je verwelkomt in het land van zodra je het vliegtuig uitstapt. Die geur kalmeerde mij een beetje. Het was vroeg en dus verliep alles heel vlot: de paspoort controle, het ophalen van mijn bagage (thank god, na 2 overstappen heeft ook mijn bagage NZ gehaald) en dan door de customs. Hup, de bus op en op weg naar mijn hostel. Het was te vroeg om al te kunnen inchecken in mijn hostel en ik was daar alleen, niemand om mij op te vangen, dus ging ik maar in mijn eentje in de lounge zitten, een beetje voor mij uit staren en nadenken hoe ik de dag zal doorbrengen. Het is een vreemd gevoel, weet je, zo helemaal alleen toekomen in een land, wetende dat er niemand op u wacht aan het andere eind. Ik zat daar en ik dacht echt: "Caro, wat hebt ge nu toch in godsnaam gedaan." Ik had echt zin om te wenen, maar er waren andere mensen bij en dus hield ik mij in.
Gelukkig had ik enkele dagen voordien via een fb-pagina contact opgenomen met een andere Belgische, Pauline, die enkele dagen voor mij zou aangekomen. We spaken toen af om elkaar te ontmoeten op de dag van mijn aankomst. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb en dat Pauline woord heeft gehouden. Ze kwam mij halen in mijn hostel samen met een vriend van haar en we brachten de dag samen door. Door haar ontmoette ik dan ook nog een paar Franse jongens en voila, mijn reis was begonnen. Ik was een beetje sceptisch in het begin, maar het is waar wat ze zeggen over alleen reizen: "Je bent pas alleen als je echt alleen wilt zijn."
Om twee uur mocht ik inchecken in mijn hostel. HOERA! Eindelijk een douche en mijn tanden poetsen. Via de fb-pagina van IEP, de partnerorganisatie van WEP, had ik contact gehad met enkele andere IEP-leden die in dezelfde periode als mij zouden toekomen. Eén van hen was Holly. Een Canadese die op dezelfde dag als mij zou toekomen. Voor ik vetrok spraken we af om samen in te checken en dan samen de stad te verkennen.
Dus om twee uur ontmoeten we elkaar aan de receptie en guess what?!? WE SLIEPEN IN DEZELFDE KAMER!!! Ik was zo blij! Echt. Dat gevoel om iemand te hebben om de dagen mee door te brengen en het klikte bovendien, dus het begin van mijn reis kon al niet meer stuk.
Zaterdag kwamen Britt en Max toe, dus dan hebben we de dag met hen doorgebracht. We bezochten Mount Eden en maakten een ferrytochtje naar Devonport. Het voelde zou goed en vertrouwd om hun gezichten terug te zien. Maar dan moest ik weer afscheid nemen en dat was dan weer niet zo leuk. Britt en Max gingen weer hun eigen weg en ik bleef in Auckland en daarna in Nieuw Zeeland voor de rest van het jaar. Gelukkig was er Holly die mij gezelschap hield.
Zondag hadden Holly en ik een afspraak om met een aantal mensen naar Rangitoto Island te gaan. Nicola, ook een lid van IEP en twee Canadese vrienden die Holly op het vliegtuig had ontmoet, Hannah en Jack. Rangitoto is een vulcanisch eiland. We klommen omhoog tot aan de krater en van daar heb je een schitterend zicht over Auckland. We bezochten ook de lava caves en aten onze lunch vooraleer we terug keerden naar de stad en daar nog iets gingen drinken met de crew. 's Avonds kwam ik dan tot de ontdekking dat ik heel hard verbrand was in mijn gezicht. Blijkbaar is er vlak boven Nieuw Zeeland een gat in de ozonlaag waardoor die ozonlaag de zon niet tegenhoudt en je dus quasi meteen verbrandt wanneer je je niet insmeert. Ook wanneer de zon gewoon af en toe eens komt piepen vanachter de wolken. Les geleerd.
Maandag hadden we oriëntatie bij IEP. Dus dat betekent: bank in orde, sim kaart in orde, tax nummer in orde en een hele reutemeteut aan informatie. Tijdens deze oriëntatie maakten Holly, Nicola en ik kennis met Tabby. Een 18-jarige Amerikaanse die in haar eentje naar Nieuw Zeeland is gereisd om voor ze begint aan de universiteit een beetje rond te trekken. Zei ik al dat ze 18 jaar is. JA, 18 JAAR. Echt respect voor dat meisje. Vanaf dan brachten Holly, Tabby en ik elke dag samen door. Onze eigen heilige drievuldigheid :)
Dinsdag was een beetje een regenachtige dag en dus beslisten we om een bezoekje te brengen aan het Maritime Museum in Auckland. Mooi en leuk, maar niets speciaals. 's Avonds hadden we dan een Pub Meet met de leden van IEP in een leuke bar genaamd Cassette Nine. Daar aten en dronken we iets voor we terug naar onze hostel keerden.
Voor mijn allerlaatste dag in Auckland, brachten we een bezoek aan het wondermooie Waiheke Island. Eigenlijk wouden we dat dinsdag bezoeken, maar het was te slecht weer. Daarom wachten we op een mooiere dag. Blijkbaar zou woensdag ook niet echt een goede dag zijn en ik zag mijn bezoek aan Waiheke al aan mij passeren, maar in de namiddag klaarde het op en rond 14.30u zaten we op de boot naar Waiheke. WAT EEN PRACHTIG EILAND!! Serieus, het was een zalig bezoek. Mooi weer, niet te warm, een toffe stad, vriendelijke mensen (we kregen zelfs een lift van de ferry naar het dorp van een vriendelijk oud koppel) en heerlijk rustig. It was a good day. Echt wat ik nodig had als afsluiter van een weekje Auckland en voor ik naar mijn werkplaats zou vertrekken.
Donderdag moest ik dan afscheid nemen van Holly en Tabby. Het is moeilijk om vrienden achter te laten die je zo goed hebt leren kennen de afgelopen dagen. Maar het moest. Op naar mijn werkplek. Eenmaal aangekomen en al het papierwerk achter de rug, kwam ik aan in mijn kamer en ben ik beginnen te wenen. Hier zat ik dan weer, helemaal alleen, opnieuw beginnen vanaf nul.
Nu ben ik dit hier allemaal aan het typen en datzelfde gevoel bekruipt mij weer. Ik ben hier alleen. Helemaal alleen. Nochtans, ik zit hier op een leuke plek, met leuke mensen, maar het is weer even wennen. Ik ga niet liegen, ik ga blij zijn dat ik eindelijk kan beginnen te reizen in februari. Tegen dan heb ik hopelijk een eigen auto, dat ik niet meer afhang van de mensen hier. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat de omgeving mij doet denken aan België en ik dus niet besef dat ik eigenlijk in NZ ben en dat ik gelukkig moet zijn. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het weer even moeilijk is en dat ik moet doorbijten. Ik kom er wel.
Dit was het voor nu. Hopelijk tot snel.
Caro x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten