Gisteren werd mijn opa langs mijn papa's kant begraven. Op zich niet zo'n leuke gebeurtenis en dat was het ook helemaal niet, maar door deze begrafenis was heel de familie Lismont nog eens afgezakt naar Halle om afscheid te nemen van ons pépéke. Je moet weten dat twee tantes is het buitenland wonen (Amerika en Duitsland) en er zijn best ook wat spanningen in de familie, dus het was wel een soort van speciaal moment omdat iedereen van de familie nog eens samen was. Ook mijn neef van Amerika, die ik nog nooit ontmoet had, was van de partij. Op zich al een speciaal moment om na al deze jaren kennis te maken met elkaar.
De dag voor de begrafenis zijn mijn zus, mijn neef Pieter en ik samen iets gaan eten met Thomas (mijn Amerikaanse neef) om hem wat beter te leren te kennen - Pieter kent hem al langer, en dus ook beter, omdat ze ongeveer leeftijdsgenoten zijn. In het begin was het wel een beetje awkward omdat we niet goed wisten wat we tegen hem moesten zeggen, maar uiteindelijk ik alles losgelopen en het is een supergezellige avond geworden waar we heel wat te weten zijn gekomen, maar dat ga ik niet op deze blog zetten ;)
Maar wat deze dag nu zo fantastisch maakte (na een zeer trieste, maar toch wel mooie begrafenis) was wat er 's avonds allemaal is gebeurd. Na de koffietafel, waar heel de familie Lismont wat verspreidt zat, was er een soort van ongeplande bijeenkomst van heel de familie bij ons thuis. Normaal gingen enkel mijn tantes van Amerika en Duitsland komen om wat te praten, maar uiteindelijk zat heel de familie hier. Bijna heel de familie, maar toch. Iedereen begon spontaan met elkaar te praten, er werd gelachen en werden spelletjes gespeeld. Het was echt een heel gezellige bende! Samen met mijn zus, mijn neven en mijn achterneef (respectievelijk Julie, Antoon, Thomas, Pieter en Sander) heb ik UNO gespeeld en ondertussen werd er natuurlijk gelachen, vals gespeeld, onnozel gedaan en werden er verhalen verteld: herinneringen van mémé en pépé, mijn neven hun jeugdavonturen van lang geleden en Thomas zijn herinneringen van mij en mijn zus, toen we heel klein waren. Ook dit was zo leuk! Het mocht van mij eeuwig blijven duren. Het was lang geleden dat ik mij zo goed geamuseerd heb.
Nadat we genoeg hadden van UNO, verspreidden we ons wat onder de andere familieleden en gingen we met hen een praatje slaan. Toen ik daar zat tussen mijn mama en mijn nicht Annelies, naast de kachel, keek ik eens rond en zag iedereen praten met elkaar, lachen met en om elkaar, .... Zorgen en spanningen werden vergeten en eigenlijk waren we toen, op dat eigenste moment, terug een familie. De familie Lismont. Of zo voelde het toch voor mij. Ik vond het zo'n speciaal, uniek en leuk moment en ik had zo'n gelukkig gevoel. Ik weet niet of jullie dat gevoel kennen, zo'n gevoel van 'wauw, nu, op dit moment, ben ik echt gelukkig, de gelukkigste persoon ter wereld'. Meestel duurt dat gelukkig-gevoel maar enkele seconden, maar deze "gelukkig-seconden" maken voor mij het leven de moeite waard. Voor zulke seconden leef ik. Ik kan het niet anders verwoorden. Die avond, gisterenavond, was voor mij het perfecte afscheid van ons pépéké. Zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen allemaal bij elkaar, aan het lachen en aan het praten, gewoon gelukkig. Ik denk dat hij aan het lachen was in de hemel, samen met méméke! :) Als ik eraan terugdenk, krijg ik er spontaan tranen van in mijn ogen, omdat het gewoon zo'n leuke avond was! Geluktranen. Ik kan het niet anders zeggen. Sorry als dit melig klinkt. Het was zo'n avond dat je in een potje zou kunnen steken om eeuwig te bewaren en steeds opnieuw te beleven. Spijtig genoeg gaat dat helaas niet in het echt, maar daarom schrijf ik deze leuke, mooie en unieke herinnering op, om hem voor eeuwig te bewaren, op papier, in mijn hart en in mijn hoofd, en daar kan ik hem steeds opnieuw afspelen. Zo veel als dat ik wil.
Ik hoop dat ik mijzelf een beetje duidelijk heb kunnen maken :) Ik wilde dit moment gewoon delen met jullie, want soms word je gelukkig van de kleinste, simpelste dingen en dit was er zo eentje. Dat zijn de speciale een meeste waardevolle momenten in het leven, vind ik. Als jullie ook zulke momenten hebben, mag je ze gerust delen. En ik hoop dat dit niet te sentimenteel was, soms moet dat er gewoon even uit bij mij. Bij deze is dat dus gedaan en laat ik jullie met rust. Maar voor ik ga eerst nog een leuke foto van gisteren ;)
And Thomas, if you are reading this, it was nice to finally meet you! I promise that me and my sister (and maybe the rest of the cousins) will come and visit you in Baltimore! Soon!
Hi dear, you have such a lovely blog and great post, would you like to follow each other? if you decided to follow me on BLOGLOVIN, please let me know so I can follow you back. xoxo
BeantwoordenVerwijderenwww.love-joice.com