9.12.16

Verjaren in Nieuw Zeeland

Gegroet aan allen die dit lezen.

We zijn ondertussen drie weken verder en veel is er niet gebeurd in deze periode. Ik werk nog altijd op Haunui Farm, mijn werkdag begint nog altijd om 6.30u en eindigt om 16.30u en ik mis thuis nog steeds. Heel hard. In vlagen wel, maar toch.

Wat er wel veranderd is: ik ben 25 jaar geworden EN ik heb mijzelf een auto cadeau gedaan. HA! Allez ja, cadeau is een groot woord. Ik wou een auto om te reizen in NZ en om mijzelf hier te verplaatsen op de boerderij als ik boodschappen moet doen. Dus, voila: daarom kocht ik een auto en mijn aankoop viel ongeveer samen met mijn verjaardag, dus maakte ik er maar een verjaardagscadeau van aan mijzelf. Moet kunnen, toch? Ik doopte haar Berta. Vroeger, op ponykamp, speelden we altijd het spelletje Dikke Berta en ik werk hier op een paardenboerderij, dus die naam leek mij wel gepast. Niet?

Maar dus, deze blogpost heet "verjaren in Nieuw Zeeland." Back to business. Ik werd dus 25 jaar. Best wel een belangrijke en speciale verjaardag. Een verjaardag die gevierd moet worden. Liefst met vrienden en familie enzo. Maar ik besliste om naar Nieuw Zeeland te trekken vlak voor deze verjaardag en dus ik heb mijn verjaardag in NZ gevierd zonder mijn vrienden en familie. En gevierd is een groot woord. Mijn verjaardag was er ineens en de dag ging gewoon voorbij zonder dat er iets speciaals gebeurde buiten een paar Kiwi's die "Happy Birthday" mompelden in dat NZ accent waarbij ik telkens vijf keer moet vragen "Excuse me?" (Ik ben echt niet doof, die mompelen gewoon zo hard dat ik hier volgens mij bekend sta als de slechthorende Belgische)

Nu, mijn verjaardagen die ik in België gevierd heb, zijn ook nooit speciaal hoor. Dat zijn ook gewoon dagen zonder dat er iets speciaals gebeurt en waar mensen "Gelukkige verjaardag" tegen mij zeggen in real life of op Facebook. Maar in België zijn mijn familie en vrienden er en zij maken mijn verjaardag toch iet of wat speciaal. Ze geven mij een paar cadeautjes, ze geven mij liefde en ik mag kiezen wat we die avond eten. En af en toe gaan we misschien ook eens naar de cinema.

Zonder deze mensen hier op mijn speciale dag, doet mij toch wel beseffen hoeveel ze voor mij betekenen door er gewoon te zijn. Ze moeten zelfs niets zeggen. Hun aanwezigheid is genoeg. Zelfs van op een afstand. Ik weet ook wel dat ze hun liefde nu naar NZ sturen en die liefde komt ook aan, maar ik heb hier geen familie en vrienden in de nabije omgeving en dat is toch iets helemaal anders. Geen knuffel of een kus of de woorden "amai, al 25 jaar, dat is een belangrijke verjaardag, misschien moeten we toch maar iets speciaals doen voor de verandering." Er was gewoon werk en leegte, maar ik heb mijzelf wel een ijsje gegund. Toch een lichtpunt.

Ik heb geweend op mijn verjaardag. Ik heb al veel geweend, maar nog nooit op mijn verjaardag. Voor alles is een eerste keer, zeker? Ik denk dat ik nog veel zal wenen dit jaar. Maar dat neem ik er maar bij. Kerstmis komt eraan en ik heb er bewust voor gekozen om te werken op deze dagen om niet geconfronteerd te moeten worden met het feit dat degenen die niet werken naar hun familie gaan,  uitgebreide Kerstdiners verorberen en cadeautjes uitdelen. Ik ben wel uitgenodigd op het Kerstdiner van Debbie en haar familie. Debbie is mijn huisgenoot. Haar familie komt naar haar woning hier en zal hier uitgebreid koken. Ik woon hier ook, dus ik mag mee-eten. Dat is iets of wat een troost.

Met Nieuwjaar heb ik vrij en dan trek ik vier dagen naar Rotorua. Ik doe dat niet alleen, maar met Elodie. Iemand dat ik heb leren kennen via de FB pagina Backpackers New Zealand. Daar kijk ik echt naar uit. Ik hoop dat alles meevalt, maar dat zien we dan nog wel.

Om af te sluiten: hoewel ik het hier soms echt moeilijk heb, heb ik nog altijd geen spijt van mijn keuze. Ik weet dat dit once in a lifetime is, dus ik moet gewoon even doorbijten. Ik denk eens ik on the road ben, onderweg ben, dat alles zal veranderen en dat ik een veel blijer gevoel ga hebben, omdat dat echt is waarom ik naar hier ben gekomen: om te reizen, het land te verkennen, ...

Dus, fingers crossed.

Liefs,

Caro x






18.11.16

Settelen in Nieuw Zeeland

Na dertig uren onderweg was ik daar dan eindelijk. In Nieuw Zeeland. Dat verre land dat altijd zo fantastisch leek om ooit eens te bezoeken, maar oh zo surrealiastisch. En nu was ik daar opeens. Ik ben er nog steeds, obviously :) Alles bij elkaar was het een vreemd gevoel en dat gevoel heb ik nog steeds. Het lijkt nog altijd zo onrealistisch dat ik er eindelijk ben. Hier. In Nieuw Zeeland.

Maar laat mij beginnen bij het begin. 

Op 11 november om 5.40u kwam ik aan in Auckland Airport en het eerste wat mij opviel aan Nieuw Zeeland was de geur. Een overheerlijke geur die je verwelkomt in het land van zodra je het vliegtuig uitstapt. Die geur kalmeerde mij een beetje. Het was vroeg en dus verliep alles heel vlot: de paspoort controle, het ophalen van mijn bagage (thank god, na 2 overstappen heeft ook mijn bagage NZ gehaald) en dan door de customs. Hup, de bus op en op weg naar mijn hostel. Het was te vroeg om al te kunnen inchecken in mijn hostel en ik was daar alleen, niemand om mij op te vangen, dus ging ik maar in mijn eentje in de lounge zitten, een beetje voor mij uit staren en nadenken hoe ik de dag zal doorbrengen. Het is een vreemd gevoel, weet je, zo helemaal alleen toekomen in een land, wetende dat er niemand op u wacht aan het andere eind. Ik zat daar en ik dacht echt: "Caro, wat hebt ge nu toch in godsnaam gedaan." Ik had echt zin om te wenen, maar er waren andere mensen bij en dus hield ik mij in. 

Gelukkig had ik enkele dagen voordien via een fb-pagina contact opgenomen met een andere Belgische, Pauline, die enkele dagen voor mij zou aangekomen. We spaken toen af om elkaar te ontmoeten op de dag van mijn aankomst. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb en dat Pauline woord heeft gehouden. Ze kwam mij halen in mijn hostel samen met een vriend van haar en we brachten de dag samen door. Door haar ontmoette ik dan ook nog een paar Franse jongens en voila, mijn reis was begonnen. Ik was een beetje sceptisch in het begin, maar het is waar wat ze zeggen over alleen reizen: "Je bent pas alleen als je echt alleen wilt zijn." 

Om twee uur mocht ik inchecken in mijn hostel. HOERA! Eindelijk een douche en mijn tanden poetsen. Via de fb-pagina van IEP, de partnerorganisatie van WEP, had ik contact gehad met enkele andere IEP-leden die in dezelfde periode als mij zouden toekomen. Eén van hen was Holly. Een Canadese die op dezelfde dag als mij zou toekomen. Voor ik vetrok spraken we af om samen in te checken en dan samen de stad te verkennen. 

Dus om twee uur ontmoeten we elkaar aan de receptie en guess what?!? WE SLIEPEN IN DEZELFDE KAMER!!! Ik was zo blij! Echt. Dat gevoel om iemand te hebben om de dagen mee door te brengen en het klikte bovendien, dus het begin van mijn reis kon al niet meer stuk. 

Zaterdag kwamen Britt en Max toe, dus dan hebben we de dag met hen doorgebracht. We bezochten Mount Eden en maakten een ferrytochtje naar Devonport. Het voelde zou goed en vertrouwd om hun gezichten terug te zien. Maar dan moest ik weer afscheid nemen en dat was dan weer niet zo leuk. Britt en Max gingen weer hun eigen weg en ik bleef in Auckland en daarna in Nieuw Zeeland voor de rest van het jaar. Gelukkig was er Holly die mij gezelschap hield. 

Zondag hadden Holly en ik een afspraak om met een aantal mensen naar Rangitoto Island te gaan. Nicola, ook een lid van IEP en twee Canadese vrienden die Holly op het vliegtuig had ontmoet, Hannah en Jack. Rangitoto is een vulcanisch eiland. We klommen omhoog tot aan de krater en van daar heb je een schitterend zicht over Auckland. We bezochten ook de lava caves en aten onze lunch vooraleer we terug keerden naar de stad en daar nog iets gingen drinken met de crew. 's Avonds kwam ik dan tot de ontdekking dat ik heel hard verbrand was in mijn gezicht. Blijkbaar is er vlak boven Nieuw Zeeland een gat in de ozonlaag waardoor die ozonlaag de zon niet tegenhoudt en je dus quasi meteen verbrandt wanneer je je niet insmeert. Ook wanneer de zon gewoon af en toe eens komt piepen vanachter de wolken. Les geleerd. 

Maandag hadden we oriëntatie bij IEP. Dus dat betekent: bank in orde, sim kaart in orde, tax nummer in orde en een hele reutemeteut aan informatie. Tijdens deze oriëntatie maakten Holly, Nicola en ik kennis met Tabby. Een 18-jarige Amerikaanse die in haar eentje naar Nieuw Zeeland is gereisd om voor ze begint aan de universiteit een beetje rond te trekken. Zei ik al dat ze 18 jaar is. JA, 18 JAAR. Echt respect voor dat meisje. Vanaf dan brachten Holly, Tabby en ik elke dag samen door. Onze eigen heilige drievuldigheid :) 

Dinsdag was een beetje een regenachtige dag en dus beslisten we om een bezoekje te brengen aan het Maritime Museum in Auckland. Mooi en leuk, maar niets speciaals. 's Avonds hadden we dan een Pub Meet met de leden van IEP in een leuke bar genaamd Cassette Nine. Daar aten en dronken we iets voor we terug naar onze hostel keerden. 

Voor mijn allerlaatste dag in Auckland, brachten we een bezoek aan het wondermooie Waiheke Island. Eigenlijk wouden we dat dinsdag bezoeken, maar het was te slecht weer. Daarom wachten we op een mooiere dag. Blijkbaar zou woensdag ook niet echt een goede dag zijn en ik zag mijn bezoek aan Waiheke al aan mij passeren, maar in de namiddag klaarde het op en rond 14.30u zaten we op de boot naar Waiheke. WAT EEN PRACHTIG EILAND!! Serieus, het was een zalig bezoek. Mooi weer, niet te warm, een toffe stad, vriendelijke mensen (we kregen zelfs een lift van de ferry naar het dorp van een vriendelijk oud koppel) en heerlijk rustig. It was a good day. Echt wat ik nodig had als afsluiter van een weekje Auckland en voor ik naar mijn werkplaats zou vertrekken. 

Donderdag moest ik dan afscheid nemen van Holly en Tabby. Het is moeilijk om vrienden achter te laten die je zo goed hebt leren kennen de afgelopen dagen. Maar het moest. Op naar mijn werkplek. Eenmaal aangekomen en al het papierwerk achter de rug, kwam ik aan in mijn kamer en ben ik beginnen te wenen. Hier zat ik dan weer, helemaal alleen, opnieuw beginnen vanaf nul. 

Nu ben ik dit hier allemaal aan het typen en datzelfde gevoel bekruipt mij weer. Ik ben hier alleen. Helemaal alleen. Nochtans, ik zit hier op een leuke plek, met leuke mensen, maar het is weer even wennen. Ik ga niet liegen, ik ga blij zijn dat ik eindelijk kan beginnen te reizen in februari. Tegen dan heb ik hopelijk een eigen auto, dat ik niet meer afhang van de mensen hier. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat de omgeving mij doet denken aan België en ik dus niet besef dat ik eigenlijk in NZ ben en dat ik gelukkig moet zijn. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het weer even moeilijk is en dat ik moet doorbijten. Ik kom er wel. 

Dit was het voor nu. Hopelijk tot snel. 

Caro x













15.8.16

Brace yourself, a change is coming.



Ik weet niet zo goed hoe ik aan deze blogpost moet beginnen zonder met de deur in huis te vallen, dus dan doe ik dat maar: ik ga naar Nieuw-Zeeland. Voor een jaar. Alleen. Met het Working Holiday Visa op zak ga ik daar rondreizen en werken om al dat reizen te betalen. 9 november stap ik op het vliegtuig en dan kan het avontuur beginnen.

Ik heb letterlijk een jaar lang getwijfeld of ik dit wel wou doen. Eigenlijk wist ik al heel lang dat ik dit wou doen, maar ik miste de moed om het ook ECHT te doen. Ik zag veel mensen vertrekken voor verre, lange reizen en ik dacht altijd: "wauw, ik wil dat ook doen". Maar op de één of andere manier zag ik het mijzelf nooit echt doen. Het was als iets surrealistisch. Het was enkel besteed aan andere mensen. Ikzelf zou het nooit doen. Het paste niet bij mij, bij wie ik was/ben.

Natuurlijk was dat een waanbeeld van mijzelf, iets dat ik in mijn hoofd had gestoken. Ook ik kon beslissen om een verre en lange reis te maken en het ook echt doen, alleen durfde ik die beslissing nooit te nemen. Ik was bang voor alles. Ik ben nog altijd bang voor alles, maar ik heb besloten dat die angst mij niet meer mag tegenhouden van de dingen die ik echt wil doen in het leven. Mijn leven. Dus na lang twijfelen, na verschillende aanmoedigen van mijn vrienden en een emotionele speech van mijn mama, heb ik dan toch mijn ticket geboekt. Wat mij altijd heel surrealistisch voorkwam, ga ik nu zelf doen en ik ben petrified as shit. Bang dat het geen naam heeft. Ik heb geen plan, ik weet niet wat mij te wachten staat en ik weet niet of ik het volhoud, maar wat heb ik er o zo'n zin in! Ik ga het echt doen! Hoe zot is dees? Ik ben degene die al meer dan twee jaar de quote "LIVE" aan mijn muur heeft hangen, het wordt tijd dat ik dat ook eens ga beginnen te doen. Beter laat dan nooit.

Als ik 's avonds in mijn bed lig komt het besef soms ineens heel hard aan en dan heb ik het weer even moeilijk. Want het is ook echt wel moeilijk. Ik laat hier alles achter gedurende een jaar. Ik ga mijn hond niet zien opgroeien, ik ga mijn zus niet zien afstuderen, vrienden zullen misschien nieuwe vriendjes krijgen, trouwen, baby's krijgen, een huis kopen en gedurende dit alles zal ik in het buitenland zitten en alles van op een afstand moeten volgen en dat doet best pijn. Maar deze dingen mogen me niet tegenhouden om die lange, verre reis te maken waar ik al zo lang naar verlang. Dus ik moet me vermannen en vooral aan het positieve denken: aan het avontuur, de mensen die ik zal ontmoeten, het onbekende, het niet plannen, het loslaten. Ik heb dat nodig. Eens alles loslaten. Na zeven jaar studeren en het plan volgen, wil ik eens geen plan volgen en het gewoon allemaal op mij laten afkomen en zien waar ik uitkom. Dat zou fijn zijn. Heel fijn. En ik moet het nu doen: ik ben net afgestudeerd, ik heb geen werk, er wacht niemand op mij en ik ben bijna 25 - de ideale leeftijd om eindelijk eens uit mijn schulp te kuipen. Go me! (haha)

Voila, dit wou ik eigenlijk vertellen.  De kogel is door de kerk. Caro vertrekt op avontuur :)

Aan al diegenen die mij willen komen bezoeken: wees welkom. Aan al diegenen die tips hebben: wees welkom. En aan al diegenen die mij nog een bemoedigend woordje wil zeggen: wees vooral heel welkom!

Caro, out.




PS: voor diegenen die het willen weten, ik vertrek met WEP. Een Brusselse organisatie die grotendeels het papierwerk regelt en zij hebben in Nieuw-Zeeland een lokale partner waar ik op kan terugvallen als ik bv. geen werk of logement vind. Deze partnerorganisatie helpt me ook met het openen van een bankrekening en het aanvragen van een tax nummer. Voor de rest sta ik er alleen voor.

23.5.16

Het leven ondertussen

Ik wil wenen. Ik weet niet waarom, maar ik wil wenen. En het komt niet. Het zit vast. Ik zit vast. Mijn gedachten buitelen in mijn hoofd. Ik voel mij slecht en dan weer blij en ik weet niet waarom. Ik ben zo moe. Ik wil zo graag rust. Rust in mijn hoofd. Weten wat ik wil. Het is zo moeilijk. Zo verdomd moeilijk. Soms voel ik mij alleen en dan voel ik mij waardeloos. Dan heb ik het gevoel dat iedereen zo goed op weg is in het leven en dat ik achterblijf. Als enige. Dat ik ter plaatse trappel en niet vooruit geraak. Ik wil zoveel dingen doen, zoveel bereiken en ik weet niet hoe ik eraan begin. Soms vraagt het leven het beste van mij, soms kan ik gewoon niet meer. Dan wil ik liggen en niets meer doen. En dan voel ik mij weer schuldig dat ik niets doe. Alles moet snel snel snel. Snel leven. Snel beslissen. Snel is niet mijn ding.

En dan plots, wanneer ik het niet besef, word ik overdonderd door de schoonheid van dit leven. Van de kleine dingen. Die doen het hem. Mijn geluk seconden. Zo noem ik ze, want het zijn slechts enkele seconden. Puur geluk. Volledige stilte op een drukke baan zodat ik mijn eigen voetstappen hoor, de prachtige kleuren van een aankomende storm, lezen in het gras, de geur na een regenbui, alleen thuis zijn en dansen in de keuken. Oh, wat is het leven schoon. Soms vergeet ik dat, omdat ik weer te veel aan het denken ben. Mijn hoofd, wat doe je mij aan. Hoe krijg ik je stil? Hoe krijg ik mijzelf stil, want mijn hoofd dat ben ikzelf.

Leven, wat ben je toch mooi. Ik moet meer genieten van jou. Van de hoogtes en ook van de laagtes. Van alles. Dat ik mij later niets kwalijk kan nemen. Want daar denk ik soms aan, aan later. Weeral denken. Ik wil mij niets beklagen. Dus ik wil leven, echt leven. Mijn hart vullen, mental pictures maken, lachen, liefhebben, genieten, genieten, genieten. En mijzelf zijn. Vooral mijzelf zijn. Ik kom er wel. Denk ik. Hoop ik.


Nu ween ik, nu komt het. Het komt en ik ben blij.