eventjes hallo zeggen

Hello, it's me. Ik wou gewoon eventjes hallo zeggen, want het is weer lang geleden en ik wil wat meer gaan schrijven. Gewoon voor mezelf, voor later. Niet altijd lange stukjes, maar een beetje meer korte stukjes. Random stukjes. Gewoon een paar leuke dingen over mijn leven hier. Een beetje 'word vomit'.

Voor degenen die het al doorhebben: ik ga opnieuw in het Nederlands beginnen te schrijven. Ik merkte dat mijn lezersaantal naar beneden ging door het schrijven in het Engels. Jammer. Maar ik begrijp dat jullie moe zijn in de ochtend/avond en niet meer de concentratie hebben om in het Engels te lezen. Dus hier gaat ie.

Ik hoop dat ik het nog kan, Nederlands. Ik praat hier al 7 maanden Engels. Typen in het Nederlands lukt nog wel, maar spreken, ... dat is iets anders. Vorige week wist ik niet meer wat helpful was in het Nederlands. Het heeft een week geduurd voor ik weer wist dat het Nederlandse woord voor helpful behulpzaam is. Een week. En wanneer ik hier Belgen of Nederlanders ontmoet, wat niet echt vaak is, dan schakel ik over naar het Nederlands, maar dan ga ik struikelen over mijn woorden en dan gebruik ik soms Engelse woorden als ik de Nederlandse niet meer weet. Ik word zo één van die reissnobs die hun eigen taal verleren en alleen maar in het Engels schrijven/praten, want ahja dat is de taal van de wereldreiziger. En dat ben ik toch wel nu, niet? Dus, Nederlands gaat moeilijk. Vrienden, jullie zijn gewaarschuwd als ik terug ben. Ik hoop vooral dat jullie geduld met mij hebben. En mij tijd geven om het mooie Nederlands weer onder de knie te krijgen. Af en toe een duw kan nog wel, zodat ik het afleer, dat Engels. :)

Voor de rest gaat het goed. Ik zit momenteel bij een gezin in Blenheim en ik moet hier vooral kaka opkuisen. Geen mensenkaka, maar beestenkaka.
Hondenkaka.
Eendenkaka.
Varkenskaka.
Paardenkaka.
Je moet het zo gek niet bedenken of ik heb het hier opgeraapt. Niet met mijn handen, nee, maar met een scooper (lap, weer een Engels woord). Kaka. Ik blijf het iets grappigs vinden. Mama en Papa zullen denken: 'Ze is daar weer met haar kaka.' - en dan een dikke vette eyeroll. Sorry, ik kan er niets aan doen. Hier in NZ is kaka, poo. Ook grappig hè? Ik vind van wel :) Op de paardenboerderij waar ik gewerkt heb in december en januari en op een andere paardenboerderij waar ik zal werken in augustus en september (Jeej, ik heb een job!) heb/zal ik kaka oprapen. Jullie kunnen dus gerust stellen dat ik hier een professionele kaka opruimer geworden ben. Laat die jobs in België maar komen nu!

Soit. Nieuw-Zeeland is nog altijd de max. A l'aise. Op het gemakske. Alles kan, niets moet. Iets dat ik hier geleerd heb en hopelijk meeneem naar huis. Alles op het gemakske, zo moet dat. Liefst met een boekske erbij. Zoals kaka doen. Grappig hè?

De groetjes!

Caro

Figuring it out in New Zealand

What's up lovely people of the internet!

It's been a while since I posted something here. I have been on the road for two whole months here in NZ and I haven't opened my laptop during that time. Talk about a detox?!? :) I still had my phone so I could roam the internet and post some pictures on my Instagram and Facebook to keep you guys updated, but that is about it. So, what did I do in my spare time when I wasn't walking or driving? I wrote a lot in my travel diary, I though a lot about life in silence in my camping chair overlooking lakes and mountains, I read books, ... and so on.

I did lots and lots and lots of driving. I think I covered about 13 000 kilometers of land. That is a lot. I did all the driving. I couldn't let my travel partner drive with my car Olav, because she wasn't covered with the insurance. I got a lot of backpain from it, that's for sure. But I managed. I got used on driving on the left side of the road. When I see movies or pictures with people driving on the right side of the road I'm really thinking: "What are they doing?!? They are driving on the wrong side of the road" It is going to be fun when I get back home :D

I did lots of walks too. I never walked so much in my entire life. But NZ is a walking country so you have to do some walks. And most walks are climbing up to a viewpoint on a mountain, hahaha. I will tell you, my legs never got used to it. I still am a terrible climber. I go down really fast, but I go up really slow! But I always managed. Exept that one time when I climbed Mt. Herbert. But that is a story for later. 

So here I am post roadtrip, situated in Picton for at least a month. Well half of the month is almost over. So I still have two weeks left here. I am currently working in a hostel called Fat Cod Backpackers. I work here for accomodation. So it is really cheap. I just have to buy my food. That are still a bit of expenses, but that is fine. I'm not spending too much. 

At the moment there is not a lot to do in Picton. Picton is the town where the ferry arrives from the North Island. So it is literally the gate to the South Island. A funny anecdote. When I took the ferry to the South Island back in March, as soon as the South Island came in sight, the people on the ferry stood up from their chairs and pressed their noses against the window and started taking pictures. It was so silent with the occasionaly 'wow' here and there. People were in awe of seeing so much beauty. For some reason the whole scene reminded me of Jurassic Park, haha. So I started calling the South Island, Jurassic Park. 

But enough of that. So I am in Picton, working for accomodation in a hostel. The last thing I wanted to do, actually. When the end of our trip was near, I started looking for a wwoofing adress. Wwoofing is working for food and accomodation. So you earn no money. This is a good alternative when you are low on travel funds. I was going to do that and in the meantime I was going to look for work for the months of May and June. But fate decided differently. So, I started looking for a wwoofing adress quite last minute and I didn't find a place. So I was getting quite depressed and sad and stressed, because money was going down and I didn't really had a place to stay. I was tired of sleeping in my car for two months. So as desperate as I was I send an e-mail to a hostel who were looking for some wwoofers for the reception. Then I went to sleep and the next morning I got an answer from, yes indeed, the hostel. I could start immediately. My travel partner Elodie was also going to Picton because she also found a place in a hostel, so I didn't have to drive all alone to Picton, which was a six hour drive from Kaikoura. So there you go. The universe thaught me lesson. No judging until you actually do it. 

Working in the hostel is pretty okay. It is a family owned hostel, and they are all really nice and the staff flat is nice too. I work 3 hours in the afternoon doing the reception and the laundry, in the morning and the rest of the day I can do whatever the hell I want. I started looking for work for the mornings to earn some money and to do something just to keep me busy, because I am really bad at doing nothing. It stresses me out funny enough, haha. But the job hunt isn't easy. It is low season in Picton and basically there are no jobs. I first started to look for a job on the internet, but I soon realised that that wasn't going to work, so I had to do the thing I was most afraid to do, print a bunch of cv's and go round in the town asking if there are any job vacancies. I conquered my fears once again! But alas, I don't really find a job here. So I kind of gave up, because I am leaving here the 11th of May to go somewhere else. So who would hire me for only two weeks?!? So I decided to just wait it out and spend my time relaxing and doing what I want! Which is weird, but also kind of fun. Not having to do anything expect watching movies, reading books, editing my pictures and spending time outside and just sitting there and watching the time and the ferry's pass by. 

That is a thing that I love about New Zealanders and New Zealand. They are all so relaxed on the working part. Like, they just want to work to earn enough money to pay for everything that they need, the basics, but that is it. I met a Belgian girl in Christchurch who works at a university and her colleagues were worried about her because she works so much. That says enough right? We are so used to it in Belgium. Work till we are tired, earn money, become successful, become rich in order to spend it all on things that we don't need. Why not work less, earn less money but do more things in your spare time and spend your money on things that you actually care about. Why the rush in Europe, why not relax more and take it easy? Maybe I am foolish and don't live in the reality, but it is possible here, so why not in Europe? In Belgium. 

I am going to be honest. I am not looking forward to coming back to Belgium and getting stuck in the rush of things. The pressure of finding a job, saving up to find a place to live, the traffic jams, ... OMG, I will have to get used to them again. In NZ there are ZERO traffic jams. Well, in Auckland they have them, but in the rest of the country, NADA! I will tell you, that is heaven! Seriously. 

This is becoming a long post, but I am enjoying writing this, I am sorry. Bear with me! :) 

So, like I said. The 11th of May I will leave Picton and go to another wwoofing adress. Not far from Picton actually. I will go to a family that lives half an hour south of Blenheim. So on the East Coast of the South Island. I will work there for 5 hours in return for food and accomodation. I am so happy to go there, the place looks awesome, the people look awesome, ... They have lots of animals and they live right on the beach! Plus, it is an area that I haven't explored before so KACHING! I am really excited. I am hoping that I can stay there for two months until I have to go North again to meet my parents in Auckland. 

So basically I will not work for money until August. Normally that should work. Because I am wwoofing I will not be spending too much money, so I will be able to make it. 

I just can't get over the fact how everything eventually works out in the end. The universe works amazing. I am really happy and in awe how all the pieces fit together. And I think I am supposed to be on the pace where I belong at this time and where I will go after this. I have to let go more. We have to let go more. Everything will work out in the end. We just have to enjoy the time that is given to us moment by moment, place by place. 

I am learning so much this year, it blows my mind! I recommend it to everyone to take a break and just go traveling. This is so cheesy, I know, but it is the truth. Life is so easy on the road. That is another thing I like here in NZ. How easy everything is. You can wear whatever the hell you want, nobody will look at you weird. If you want to go to work in your sweatpants, hell yeah, just do it. Nobody will care. Everything is so free here. No judgement. You can be yourself, no pretences, no facades. I really needed this. In Belgium it sometimes is so difficult to be just yourself, because some people judge you for it. Find you weird and stuff. So you hide yourself behind this facade and call this your life. But that isn't life. If you are not yourself you are not living. In NZ you can 100% be yourself without judgement and I will do this in Belgium too even with people judging me. I have learned here how important it is to be shamelessly yourself. So just do it and don't have a care in the world. 

So this was it. I said everything I wanted to say. I hope you are all enjoying your time on earth wherever you are at this exact moment. Just breathe, relax, let go and everything will work out in the end. 

Much love, 

Caroline 

PS: write a comment with Jurassic Park if you read this post till the end! 

Saying goodbye in New Zealand

Hi all,

Yes, you noticed it right. This is my first blog in English. I'm one of those girls now. Not because I think that it is cool or that I will reach more people because I write in English, but because I actually have friends at the other side of the world and they only understand English. Or most of them do :) & I want to keep them updated. So here it goes. Who would have thought, that me, shy, scared and sometimes anti-social Caro, would make friends at the other side of the world. I wouldn't, haha. But I did and that is awesome! I couldn't be more grateful.

It is almost time to say goodbye now. My work at Haunui Farm is done. I'm staying a few days longer to sort some last things out with my car(s). The old one is gone and I want to take the new one to the garage one last time to see if everything is alright before I hit the road. Just to be sure. Typical me!

I hate saying goodbye. I really, really hate it. I'm not good at it either. It is always awkward. What do you do? Hug each other, kiss each other? It is just awkward and I hate it! Did I mention that already? It's also really sad. Some people already left and I don't know if I will see some of them ever again. They leave a void behind and I find it difficult to let it go, to let them go. But I will have to learn to leave everything and everyone behind again and again on this year of adventure and just move on. Accepting that is difficult for me. All the people that I met here and that I will still meet become your family. They help you, they support you and suddenly that support system is gone and you are on your own again. That beginning again, over and over, that is really emotional for me. I have cried a few times already. But my mom told me to accept it, to learn to accept it, get in my car and move on to the next part of my journey. So, I'm gonna try. I have to. But I will miss them. All of them. They are now a piece of me and I will carry them forever in my heart.

Last week I was Skyping with my mom and I was a bit emotional because of the saying goodbye and I was telling her that everyone here has helped me a lot during the 'drama' of my broken car. Like I said before: I'm not really the person who asks for help, I don't know why. I like to do things on my own and maybe I find it a bit embarrassing to ask for help. But this time I had to ask for help and they were all so kind to help me out, even if I didn't ask for it. Mostly I'm the person who helps people and I don't mind. I like helping people. It makes me feel good about myself. Some people take advantage of that, I know that, but I don't care. As long as they're helped. You know a while ago some people in Belgium asked me what makes me happy and I answered: "I'm happy if I can make other people happy." You know, that's what it's all about for me, making other people happy. That makes me the most happy person. So if I can help them and that makes them happy, then so be it. I don't help people because I expect to get something back, not at all. I just like it. But when I was skyping with my mom it danged on me. This is good karma! All the helping I did for other people over the years, even when I was a little kid, it was all meant for this journey. I'm all getting it back now. All the helping I did for other people, ... I was, and still am, getting it back. And that is really beautiful to realize! Another thing that I learned! So go out there and help people, because you will get it back! Trust me! It is just extraordinary how the universe works and it is so weird to realize this when I am so far from home.

Sometimes I still wonder why I am making this journey. Sure, I like to travel and I want to see the world, but is there a bigger reason why I am doing this, why I embarked on this adventure? Is it to escape my life, to find myself (barf!)? Maybe I am escaping my life, maybe I am finding myself, but I thought that I pretty much understood myself back home. So why am I doing this? Is there a bigger reason? Why am I making myself go through all this homesickness and crying and getting over my fears (which is so exhausting because I pretty much am afraid of everything!) I don't know. Maybe I will never know. This is the scariest thing I have ever done. I'm still glad I did it, but it's during the difficult moments that I don't really understand why I did it. And another thing: should I be proud of myself? That's what my mother always says: "I'm so proud of you." But is it really that difficult what I am doing? Another thing that I don't know, haha. I don't know much actually. I just know that I need to continue.

So here we go: my trip is almost commencing and I am shitting my pants. I went on holidays before, sure, but this is a different holiday. It's the first one without an actual plan and without friends and family. I will be completely and utterly on my own and I will have to face my fears once again. Every day I guess, because I'm afraid of everything. Ha! But I will figure things out along the way and I am sure that this will be an epic, adventurous and life changing holiday.

My sister gave me this bracelet of a shamrock for my birthday and I am going to wear it throughout my tip. So I guess luck will be at my side! And when I'm feeling down and crappy, ... I will remember this: "Everything will always be okay."

Love,

Caro x

Ondertussen in Nieuw Zeeland

Kia ora, vrienden!

Ik heb al even niets meer van mijzelf laten horen en daar moest dringend eens verandering in komen. Wel, ik vertoef nog steeds op Haunui Farm. Nog voor twee weken. De komende twee weken gaan druk worden, drukker dan normaal, want het zijn de 'sales'. Gedurende deze week worden de meer dan 70 jaarlingen - dus paarden van één jaar ;) - verkocht. Dat betekent: opstaan om 5 uur in plaats van om 6 uur en nog langere dagen dan we nu doen. Vermoeiend, maar dat is ook kassa kassa denk ik dan. Hoe meer werken, hoe meer centjes en dat is goed voor mij :) Ik kijk best wel uit naar de 'sales', het gaat vermoeiend worden - zoals ik al zei - maar ik denk dat het best wel leuk gaat worden. We zullen zien hoe ik erover denk wanneer alles afgelopen is.

Mijn armen staan vol met blauwe plekken van alle colts - jonge hengsten - die mij bijten. Elke avond kom ik thuis met zeker twee nieuwe blauwe plekken. Ik denk dat ik ondertussen ook al zeker 5 à 6 kilo ben afgevallen. Aan mijn eetpatroon zal het wel niet liggen. Ik eet hier meer frietjes en meer Nutella dan thuis, hahaha. Maar je loopt hier zo veel over en weer, dat je al snel aan een aantal kilometers per dag komt. Al mijn broeken zijn dus te groot. Mijn jogging moet ik zelfs oprollen over de broekrand. Als ik dat niet doe, dan valt ze gewoon af, hahahaha.

Ik ga de mensen hier missen als ik hier weg ben. Afscheid nemen is iets waar ik echt niet goed in ben. Vooral als je weg bent van thuis en je ergens helemaal alleen bent. De mensen die je ontmoet op een bepaalde plaats worden een beetje familie en dan valt die familie opeens weer weg en dat is elke keer moeilijk. Ik kijk er dus niet echt naar uit, hoewel ik er wel naar uitkijk om eindelijk te beginnen met reizen.

Met mij gaat alles dus goed, met Berta - mijn geliefde auto - gaat het dan weer niet zo goed. Berta is stuk en kan niet meer gemaakt worden. Motor kapot en Caro moet een nieuwe auto kopen. Nou ja, niet moeten, maar wel graag willen. Brute pech! Ik ga niet te veel uitweiden over hoe en wat. Ik moest dus op zoek naar een nieuwe auto. Wie mij kent, weet dat wanneer iets niet volgens plan loopt, dat stress en paniek bij mij teweeg brengt. Ik ben hier alleen en er was - in mijn ogen - iets ergs gebeurd. Ik moest een oplossing vinden en liefst zo snel mogelijk, want in minder dan een maand moest/moet ik hier weg. Zucht. Na veel over en weer gestuur via Whatsapp met mama en papa en veel gejammer, heb ik mij proberen te herpakken. Ik zeg proberen, want ik het begin lukte dat nog niet zo goed, hahaha. Soms heb ik het nog moeilijk.

Maar dus, na twee weken heb ik eindelijk een auto gevonden. Ik moet hem wel nog ombouwen tot een echt backpackers van. Dus zetels eruit en het bed dat in Berta stond, samen met de gordijnen en alle andere spullen in de nieuwe auto zetten. Fingers crossed dat het bed past en dat alle in orde geraakt voor ik hier weg moet binnen twee weken. De auto is nog niet in mijn bezit, maar dat moet de komende week wel in orde komen. Eens ik de auto heb, volgen de rest van de stappen die ik nog moet ondernemen. Dat is hoe ik het momenteel probeer aan te pakken: stap per stap. Als ik dat niet doe, begin ik weer veel te veel na te denken en te panikeren over alles wat ik nog in orde moet brengen en dan ben ik weer verloren. Het is een proces dat eeuwig blijkt te duren bij mij. Kalm - paniek - kalm - paniek, etc. Ik kan in één uur van het ene naar het andere gaan. Vermoeiend. En ik ben de enige die er iets aan kan doen en daar heb ik het moeilijk mee. Ik had dat besef al langer, maar thuis was er altijd wel iemand die mij op de één of andere manier gerust kon stellen. Hier moet ik het allemaal alleen doen en dat is echt heeeeel moeilijk voor mij. Het begint stilaan te komen, maar er is nog een lange weg te gaan.

Voor ik naar Nieuw Zeeland vertrok, las ik het boek Factor 25 - het eerste boek van Eva Daeleman. Dat boek gaat over haar solo reis naar Viëtnam en Thailand. Zij had het soms ook moeilijk en wanneer ze in een soortgelijk situatie als mij terecht kwam - dus wanneer iets niet volgens plan verliep - dan had ze het volgende mantra in haar hoofd. AKAG! Alles komt altijd goed. Ik draag het al met mij mee sinds het begin van mijn reis, maar ik had sinds nu nog niets voorgehad waarvoor ik dit mantra kon gebruiken. En guess what: alles komt uiteindelijk altijd goed. Het moment dat ik stopte met piekeren en panikeren, viel alles vanzelf op zijn plaats!

Wat ik ook geleerd heb, is dat je met mensen moet praten. Thuis praatte ik alleen met mijn familie over wat mij dwars zat of wanneer ik een probleem had. Hier was het niet echt een optie om het voor mijzelf te houden, want ik ben hier alleen en ik had hulp nodig. Ik kon dit niet helemaal alleen. Dus ik begon met mensen te praten over wat er gebeurd was en iedereen kende wel iemand die mij verder kon helpen. Hierdoor had ik steeds meer opties, wat altijd welkom was.

Uit deze vervelende situatie heb ik dus wel het één en ander geleerd. Of dat denk ik toch ;) Het is alleen jammer dat het gebeurd is. Het geld dat ik hier verdien, was bestemd voor mijn reis en niet om een nieuwe auto te kopen. Maar het is wat het is en ik moet er het beste van maken. Ik ben nog niet klaar om weer naar huis te trekken.

Door heel deze situatie is de heimwee wel geminderd. Ik was gefocust op iets anders dan thuis. Misschien was dat wel de reden waarom dit alles gebeurd is. Alles heeft namelijk een reden. Dat heb ik geleerd van mijn mama. En ik denk dat het waar is.

Hier zijn wat foto's van mijn Nieuwjaarstrip naar Rotorua. Berta ging kapot op de terug weg naar huis.

Tot de volgende en fingers crossed dat alles op tijd in orde geraakt zodat ik eindelijk aan mijn reis kan beginnen!

Liefs,

Caro x

Verjaren in Nieuw Zeeland

Gegroet aan allen die dit lezen.

We zijn ondertussen drie weken verder en veel is er niet gebeurd in deze periode. Ik werk nog altijd op Haunui Farm, mijn werkdag begint nog altijd om 6.30u en eindigt om 16.30u en ik mis thuis nog steeds. Heel hard. In vlagen wel, maar toch.

Wat er wel veranderd is: ik ben 25 jaar geworden EN ik heb mijzelf een auto cadeau gedaan. HA! Allez ja, cadeau is een groot woord. Ik wou een auto om te reizen in NZ en om mijzelf hier te verplaatsen op de boerderij als ik boodschappen moet doen. Dus, voila: daarom kocht ik een auto en mijn aankoop viel ongeveer samen met mijn verjaardag, dus maakte ik er maar een verjaardagscadeau van aan mijzelf. Moet kunnen, toch? Ik doopte haar Berta. Vroeger, op ponykamp, speelden we altijd het spelletje Dikke Berta en ik werk hier op een paardenboerderij, dus die naam leek mij wel gepast. Niet?

Maar dus, deze blogpost heet "verjaren in Nieuw Zeeland." Back to business. Ik werd dus 25 jaar. Best wel een belangrijke en speciale verjaardag. Een verjaardag die gevierd moet worden. Liefst met vrienden en familie enzo. Maar ik besliste om naar Nieuw Zeeland te trekken vlak voor deze verjaardag en dus ik heb mijn verjaardag in NZ gevierd zonder mijn vrienden en familie. En gevierd is een groot woord. Mijn verjaardag was er ineens en de dag ging gewoon voorbij zonder dat er iets speciaals gebeurde buiten een paar Kiwi's die "Happy Birthday" mompelden in dat NZ accent waarbij ik telkens vijf keer moet vragen "Excuse me?" (Ik ben echt niet doof, die mompelen gewoon zo hard dat ik hier volgens mij bekend sta als de slechthorende Belgische)

Nu, mijn verjaardagen die ik in België gevierd heb, zijn ook nooit speciaal hoor. Dat zijn ook gewoon dagen zonder dat er iets speciaals gebeurt en waar mensen "Gelukkige verjaardag" tegen mij zeggen in real life of op Facebook. Maar in België zijn mijn familie en vrienden er en zij maken mijn verjaardag toch iet of wat speciaal. Ze geven mij een paar cadeautjes, ze geven mij liefde en ik mag kiezen wat we die avond eten. En af en toe gaan we misschien ook eens naar de cinema.

Zonder deze mensen hier op mijn speciale dag, doet mij toch wel beseffen hoeveel ze voor mij betekenen door er gewoon te zijn. Ze moeten zelfs niets zeggen. Hun aanwezigheid is genoeg. Zelfs van op een afstand. Ik weet ook wel dat ze hun liefde nu naar NZ sturen en die liefde komt ook aan, maar ik heb hier geen familie en vrienden in de nabije omgeving en dat is toch iets helemaal anders. Geen knuffel of een kus of de woorden "amai, al 25 jaar, dat is een belangrijke verjaardag, misschien moeten we toch maar iets speciaals doen voor de verandering." Er was gewoon werk en leegte, maar ik heb mijzelf wel een ijsje gegund. Toch een lichtpunt.

Ik heb geweend op mijn verjaardag. Ik heb al veel geweend, maar nog nooit op mijn verjaardag. Voor alles is een eerste keer, zeker? Ik denk dat ik nog veel zal wenen dit jaar. Maar dat neem ik er maar bij. Kerstmis komt eraan en ik heb er bewust voor gekozen om te werken op deze dagen om niet geconfronteerd te moeten worden met het feit dat degenen die niet werken naar hun familie gaan,  uitgebreide Kerstdiners verorberen en cadeautjes uitdelen. Ik ben wel uitgenodigd op het Kerstdiner van Debbie en haar familie. Debbie is mijn huisgenoot. Haar familie komt naar haar woning hier en zal hier uitgebreid koken. Ik woon hier ook, dus ik mag mee-eten. Dat is iets of wat een troost.

Met Nieuwjaar heb ik vrij en dan trek ik vier dagen naar Rotorua. Ik doe dat niet alleen, maar met Elodie. Iemand dat ik heb leren kennen via de FB pagina Backpackers New Zealand. Daar kijk ik echt naar uit. Ik hoop dat alles meevalt, maar dat zien we dan nog wel.

Om af te sluiten: hoewel ik het hier soms echt moeilijk heb, heb ik nog altijd geen spijt van mijn keuze. Ik weet dat dit once in a lifetime is, dus ik moet gewoon even doorbijten. Ik denk eens ik on the road ben, onderweg ben, dat alles zal veranderen en dat ik een veel blijer gevoel ga hebben, omdat dat echt is waarom ik naar hier ben gekomen: om te reizen, het land te verkennen, ...

Dus, fingers crossed.

Liefs,

Caro x

Settelen in Nieuw Zeeland

Na dertig uren onderweg was ik daar dan eindelijk. In Nieuw Zeeland. Dat verre land dat altijd zo fantastisch leek om ooit eens te bezoeken, maar oh zo surrealiastisch. En nu was ik daar opeens. Ik ben er nog steeds, obviously :) Alles bij elkaar was het een vreemd gevoel en dat gevoel heb ik nog steeds. Het lijkt nog altijd zo onrealistisch dat ik er eindelijk ben. Hier. In Nieuw Zeeland.

Maar laat mij beginnen bij het begin. 

Op 11 november om 5.40u kwam ik aan in Auckland Airport en het eerste wat mij opviel aan Nieuw Zeeland was de geur. Een overheerlijke geur die je verwelkomt in het land van zodra je het vliegtuig uitstapt. Die geur kalmeerde mij een beetje. Het was vroeg en dus verliep alles heel vlot: de paspoort controle, het ophalen van mijn bagage (thank god, na 2 overstappen heeft ook mijn bagage NZ gehaald) en dan door de customs. Hup, de bus op en op weg naar mijn hostel. Het was te vroeg om al te kunnen inchecken in mijn hostel en ik was daar alleen, niemand om mij op te vangen, dus ging ik maar in mijn eentje in de lounge zitten, een beetje voor mij uit staren en nadenken hoe ik de dag zal doorbrengen. Het is een vreemd gevoel, weet je, zo helemaal alleen toekomen in een land, wetende dat er niemand op u wacht aan het andere eind. Ik zat daar en ik dacht echt: "Caro, wat hebt ge nu toch in godsnaam gedaan." Ik had echt zin om te wenen, maar er waren andere mensen bij en dus hield ik mij in. 

Gelukkig had ik enkele dagen voordien via een fb-pagina contact opgenomen met een andere Belgische, Pauline, die enkele dagen voor mij zou aangekomen. We spaken toen af om elkaar te ontmoeten op de dag van mijn aankomst. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb en dat Pauline woord heeft gehouden. Ze kwam mij halen in mijn hostel samen met een vriend van haar en we brachten de dag samen door. Door haar ontmoette ik dan ook nog een paar Franse jongens en voila, mijn reis was begonnen. Ik was een beetje sceptisch in het begin, maar het is waar wat ze zeggen over alleen reizen: "Je bent pas alleen als je echt alleen wilt zijn." 

Om twee uur mocht ik inchecken in mijn hostel. HOERA! Eindelijk een douche en mijn tanden poetsen. Via de fb-pagina van IEP, de partnerorganisatie van WEP, had ik contact gehad met enkele andere IEP-leden die in dezelfde periode als mij zouden toekomen. Eén van hen was Holly. Een Canadese die op dezelfde dag als mij zou toekomen. Voor ik vetrok spraken we af om samen in te checken en dan samen de stad te verkennen. 

Dus om twee uur ontmoeten we elkaar aan de receptie en guess what?!? WE SLIEPEN IN DEZELFDE KAMER!!! Ik was zo blij! Echt. Dat gevoel om iemand te hebben om de dagen mee door te brengen en het klikte bovendien, dus het begin van mijn reis kon al niet meer stuk. 

Zaterdag kwamen Britt en Max toe, dus dan hebben we de dag met hen doorgebracht. We bezochten Mount Eden en maakten een ferrytochtje naar Devonport. Het voelde zou goed en vertrouwd om hun gezichten terug te zien. Maar dan moest ik weer afscheid nemen en dat was dan weer niet zo leuk. Britt en Max gingen weer hun eigen weg en ik bleef in Auckland en daarna in Nieuw Zeeland voor de rest van het jaar. Gelukkig was er Holly die mij gezelschap hield. 

Zondag hadden Holly en ik een afspraak om met een aantal mensen naar Rangitoto Island te gaan. Nicola, ook een lid van IEP en twee Canadese vrienden die Holly op het vliegtuig had ontmoet, Hannah en Jack. Rangitoto is een vulcanisch eiland. We klommen omhoog tot aan de krater en van daar heb je een schitterend zicht over Auckland. We bezochten ook de lava caves en aten onze lunch vooraleer we terug keerden naar de stad en daar nog iets gingen drinken met de crew. 's Avonds kwam ik dan tot de ontdekking dat ik heel hard verbrand was in mijn gezicht. Blijkbaar is er vlak boven Nieuw Zeeland een gat in de ozonlaag waardoor die ozonlaag de zon niet tegenhoudt en je dus quasi meteen verbrandt wanneer je je niet insmeert. Ook wanneer de zon gewoon af en toe eens komt piepen vanachter de wolken. Les geleerd. 

Maandag hadden we oriëntatie bij IEP. Dus dat betekent: bank in orde, sim kaart in orde, tax nummer in orde en een hele reutemeteut aan informatie. Tijdens deze oriëntatie maakten Holly, Nicola en ik kennis met Tabby. Een 18-jarige Amerikaanse die in haar eentje naar Nieuw Zeeland is gereisd om voor ze begint aan de universiteit een beetje rond te trekken. Zei ik al dat ze 18 jaar is. JA, 18 JAAR. Echt respect voor dat meisje. Vanaf dan brachten Holly, Tabby en ik elke dag samen door. Onze eigen heilige drievuldigheid :) 

Dinsdag was een beetje een regenachtige dag en dus beslisten we om een bezoekje te brengen aan het Maritime Museum in Auckland. Mooi en leuk, maar niets speciaals. 's Avonds hadden we dan een Pub Meet met de leden van IEP in een leuke bar genaamd Cassette Nine. Daar aten en dronken we iets voor we terug naar onze hostel keerden. 

Voor mijn allerlaatste dag in Auckland, brachten we een bezoek aan het wondermooie Waiheke Island. Eigenlijk wouden we dat dinsdag bezoeken, maar het was te slecht weer. Daarom wachten we op een mooiere dag. Blijkbaar zou woensdag ook niet echt een goede dag zijn en ik zag mijn bezoek aan Waiheke al aan mij passeren, maar in de namiddag klaarde het op en rond 14.30u zaten we op de boot naar Waiheke. WAT EEN PRACHTIG EILAND!! Serieus, het was een zalig bezoek. Mooi weer, niet te warm, een toffe stad, vriendelijke mensen (we kregen zelfs een lift van de ferry naar het dorp van een vriendelijk oud koppel) en heerlijk rustig. It was a good day. Echt wat ik nodig had als afsluiter van een weekje Auckland en voor ik naar mijn werkplaats zou vertrekken. 

Donderdag moest ik dan afscheid nemen van Holly en Tabby. Het is moeilijk om vrienden achter te laten die je zo goed hebt leren kennen de afgelopen dagen. Maar het moest. Op naar mijn werkplek. Eenmaal aangekomen en al het papierwerk achter de rug, kwam ik aan in mijn kamer en ben ik beginnen te wenen. Hier zat ik dan weer, helemaal alleen, opnieuw beginnen vanaf nul. 

Nu ben ik dit hier allemaal aan het typen en datzelfde gevoel bekruipt mij weer. Ik ben hier alleen. Helemaal alleen. Nochtans, ik zit hier op een leuke plek, met leuke mensen, maar het is weer even wennen. Ik ga niet liegen, ik ga blij zijn dat ik eindelijk kan beginnen te reizen in februari. Tegen dan heb ik hopelijk een eigen auto, dat ik niet meer afhang van de mensen hier. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat de omgeving mij doet denken aan België en ik dus niet besef dat ik eigenlijk in NZ ben en dat ik gelukkig moet zijn. Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het weer even moeilijk is en dat ik moet doorbijten. Ik kom er wel. 

Dit was het voor nu. Hopelijk tot snel. 

Caro x

Brace yourself, a change is coming.

Ik weet niet zo goed hoe ik aan deze blogpost moet beginnen zonder met de deur in huis te vallen, dus dan doe ik dat maar: ik ga naar Nieuw-Zeeland. Voor een jaar. Alleen. Met het Working Holiday Visa op zak ga ik daar rondreizen en werken om al dat reizen te betalen. 9 november stap ik op het vliegtuig en dan kan het avontuur beginnen.

Ik heb letterlijk een jaar lang getwijfeld of ik dit wel wou doen. Eigenlijk wist ik al heel lang dat ik dit wou doen, maar ik miste de moed om het ook ECHT te doen. Ik zag veel mensen vertrekken voor verre, lange reizen en ik dacht altijd: "wauw, ik wil dat ook doen". Maar op de één of andere manier zag ik het mijzelf nooit echt doen. Het was als iets surrealistisch. Het was enkel besteed aan andere mensen. Ikzelf zou het nooit doen. Het paste niet bij mij, bij wie ik was/ben.

Natuurlijk was dat een waanbeeld van mijzelf, iets dat ik in mijn hoofd had gestoken. Ook ik kon beslissen om een verre en lange reis te maken en het ook echt doen, alleen durfde ik die beslissing nooit te nemen. Ik was bang voor alles. Ik ben nog altijd bang voor alles, maar ik heb besloten dat die angst mij niet meer mag tegenhouden van de dingen die ik echt wil doen in het leven. Mijn leven. Dus na lang twijfelen, na verschillende aanmoedigen van mijn vrienden en een emotionele speech van mijn mama, heb ik dan toch mijn ticket geboekt. Wat mij altijd heel surrealistisch voorkwam, ga ik nu zelf doen en ik ben petrified as shit. Bang dat het geen naam heeft. Ik heb geen plan, ik weet niet wat mij te wachten staat en ik weet niet of ik het volhoud, maar wat heb ik er o zo'n zin in! Ik ga het echt doen! Hoe zot is dees? Ik ben degene die al meer dan twee jaar de quote "LIVE" aan mijn muur heeft hangen, het wordt tijd dat ik dat ook eens ga beginnen te doen. Beter laat dan nooit.

Als ik 's avonds in mijn bed lig komt het besef soms ineens heel hard aan en dan heb ik het weer even moeilijk. Want het is ook echt wel moeilijk. Ik laat hier alles achter gedurende een jaar. Ik ga mijn hond niet zien opgroeien, ik ga mijn zus niet zien afstuderen, vrienden zullen misschien nieuwe vriendjes krijgen, trouwen, baby's krijgen, een huis kopen en gedurende dit alles zal ik in het buitenland zitten en alles van op een afstand moeten volgen en dat doet best pijn. Maar deze dingen mogen me niet tegenhouden om die lange, verre reis te maken waar ik al zo lang naar verlang. Dus ik moet me vermannen en vooral aan het positieve denken: aan het avontuur, de mensen die ik zal ontmoeten, het onbekende, het niet plannen, het loslaten. Ik heb dat nodig. Eens alles loslaten. Na zeven jaar studeren en het plan volgen, wil ik eens geen plan volgen en het gewoon allemaal op mij laten afkomen en zien waar ik uitkom. Dat zou fijn zijn. Heel fijn. En ik moet het nu doen: ik ben net afgestudeerd, ik heb geen werk, er wacht niemand op mij en ik ben bijna 25 - de ideale leeftijd om eindelijk eens uit mijn schulp te kuipen. Go me! (haha)

Voila, dit wou ik eigenlijk vertellen.  De kogel is door de kerk. Caro vertrekt op avontuur :)

Aan al diegenen die mij willen komen bezoeken: wees welkom. Aan al diegenen die tips hebben: wees welkom. En aan al diegenen die mij nog een bemoedigend woordje wil zeggen: wees vooral heel welkom!

Caro, out.

PS: voor diegenen die het willen weten, ik vertrek met WEP. Een Brusselse organisatie die grotendeels het papierwerk regelt en zij hebben in Nieuw-Zeeland een lokale partner waar ik op kan terugvallen als ik bv. geen werk of logement vind. Deze partnerorganisatie helpt me ook met het openen van een bankrekening en het aanvragen van een tax nummer. Voor de rest sta ik er alleen voor.